Het Recht op onbereikbaarheid. Wat moeten we ermee?

Recht hebben op onbereikbaarheid. Dat moeten we toch niet in een cao hoeven vastleggen. De eerste reacties die gisteren via mijn netwerk terug kwamen lijken dat te bevestigen: “idioot dat het nodig is”, “thuis is toch thuis” en “bij ons verwachten ze echt niet dat je altijd bereikbaar bent”. Dit zijn inderdaad ook meestal de eerste reacties van mensen uit de teams die ik spreek. Pas als je gaat doorvragen blijken mensen verrassend vaak toch wel bereikbaar zijn, maar dit zelf niet meer zo in de gaten te hebben. En als je nog iets verder doorvraagt blijken er toch ook knelpunten te zijn, angst te heersen, mensen zaken niet durven te bespreken. En er wel degelijk een grote wens is tot onbereikbaar zijn, maar dit zelf niet zo goed kunnen organiseren in de tijd van nu.

Stevige schoenen

Als het je lukt om vandaag de dag echt onbereikbaar te zijn als begeleider moet je stevig in je schoenen staan. De onderlinge meningen in teams zijn nogal verdeelt. Dat blijkt vaak in gesprekken met zorgteams als het gaat over balans vinden met media en technologie. Het gaat dan over situaties als; wel of niet in de groepsapp van het team zitten, wel of niet thuis je mail lezen, iets op FB van je collega lezen over het werk dat vragen oproept, elke dag gebeld of geappt worden of je toch nog even een dienst wilt komen draaien, cliënten die toch even appen met een vraag of collega’s die je na werktijd appen met grappige foto’s.

Pijnlijk

En wat te denken van die ene collega die nooit bereikbaar is, die nooit te telefoon opneemt en dus nooit inspringt als er ineens een late dienst opgelost moet worden? Als er in een team een begeleider is met die grondhouding komt de uitdaging pas vaak op de vergadertafel. Situaties als beschreven komen overal voor, iedereen maakt zich er wel eens schuldig aan en zolang het nergens pijn doet wordt het niet besproken. We kennen het, voelen het, worstelen ermee en toch praten we er samen zelden over wat de impact is van ‘altijd bereikbaar zijn’. Het gaat namelijk niet of je bereikbaar wilt zijn voor je werk, je bent tegenwoordig gewoon altijd bereikbaar. En dus lijken we te verwachten dat je dat dan ook altijd moet zijn. Of die verwachting in je eigen hoofd zit of dat je hem denkt te voelen bij collega’s is het uitzoeken waard.

Medianest

Het is ook maar net wat de cultuur is binnen de organisatie en binnen het team. En niet geheel onbelangrijk; uit wat voor medianest je als begeleider zelf komt. Ben je opgegroeid zonder media en internet? Of lag je al met de Ipad in de box? At je voor de tv of was er geen tv?  Wat verwacht de manager er eigenlijk van? Is er iets over is afgesproken? Er wordt vaak wel keurig afgesproken in welke uitzonderlijke situaties je wel of niet gebeld wilt worden, bijvoorbeeld indien een cliënt overlijdt tijdens je vakantie. Maar meestal niet over appen in het weekend. Terwijl er bij sommigen wel behoefte aan is.

Bespreekbaar maken

Binnenkort heb je als begeleider dus officieel recht op onbereikbaar zijn buiten werktijd. Voor die collega die dit altijd al heel duidelijk was klinkt dit als muziek in de oren. Eindelijk zwart of wit dat je offline mag zijn. Voor de collega die zich zondagochtend suf belt of appt om een dienst op te lossen een doorn in het oog. Belangrijk dus om met elkaar in gesprek te gaan over hoe je als team omgaat met dit nieuwe recht van collega’s.

Verdiepen

Heb je behoefte om met je team stil te staan bij de impact van internet en media op je werk? Neem gerust contact op, ik kom het graag bespreekbaar maken.

Dossier

NOS artikel

Artikel AD Werknemer in gehandicaptenzorg mogen baas officieel negeren

Nieuws VGN CAO gehandicaptenzorg

STAG zal handreiking maken rond werkdruk

Spel helpt bij bespreken van online veiligheid

Bron gebruikte afbeelding